غزل

با دل آکنده از غم؛ عشق را با ما چه کار

بین این دهلیز در هم؛ عشق را با ما چه کار

عاقلی باید در این دنیای افتاده ز پا

ما که مجنونیم هر دم؛ عشق را با ما چه کار

آمدم تا سوی دنیا؛ شد دلم در گیر عشق

گفت مادر نرم و کم کم؛ عشق را با ما چه کار

کودکی را کودکی کن؛ تا به فردایی رسی

چون به فردایی رسیدم؛ عشق را با ما چه کار

ادامه دارد.............

شهریور هشتاد و هفت

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: